As Torres de Altamira

Como atentos vixías, dende o alto do Val da Maía viron pasar con vagar varios séculos as que se coñecen como Torres de Altamira. Varias construccións coroaron o outeiro no que estas se asentan. Ata restros dun poboado castrexo foron atopados no lugar. Non é de estrañar, xa que o lugar conta cun emprazamento extratexico desde onde se domina un vasto territorio.
As primitivas torres levantáronse no século noveno. Poucos anos despois, por loitas internas da nobreza da época, o castelo primitivo foi arrasado por un tal Gonzalo de Moscoso. Tardou en volver a reconstruirse xa que existía unha orde que non permitía a construción de fortalezas na zona de Compostela sen a autorización expresa do Arcebispo. Mais esta nova construción foi efímera, pronto volveu caer, desta vez de man dos irmandiños. Foi definitivamente reedificada no ano 1471 aínda que a fortaleza foi posteriormente aumentada e reformada para paliar as consecuencias do paso do tempo, as ultimas obras das que hai constancia documental levaronse a cabo no ano 1629.

Foi a casa matriz dunha das familias máis notorias de Galicia durante a idade media, Os Moscoso, nesta familia recaía o título nobiliario dos Condes de Altamira.

A partir do século XVII, os condes deixaron de habitar a fortaleza, probablemente por xa non ser necesario emprazar a residencia nun lugar defensivo ó vivirense tempos de paz. A nova residencia situaríase no pazo de Trasouteiro, a un quilómetro escaso do lugar.

Este feito, xunto con algún probable incendio posterior, acelerou o proceso de ruína.

Xa no século XVIII, os condes marchan da zona e trasladanse definitivamente á Corte. As ruinas son vendidas no ano 1872 a un indiano que fixera fortuna en América. A partir desta data, o lugar sirve de canteira, primeiro para construir unha casa o seu comprador, e máis tarde para a igrexa parroquial e a capela de Santa Mínia. Séguese a sacar pedra do lugar no ano 1917, cando xa pouco quedaba do magnífico pazo, da capela dos Reis Magos e das seis torres que había orixinariamente; do que probablemente foi a fortaleza máis importante da idade media na provincia da Coruña.

COMO CHEGAR

As ruínas emprázanse no concello de Brión, a escasos 15 quilómetros de Santiago.

Vindo dende Santiago, farémolo pola nova autovía Santiago - Noia, colleremos a saída de Brión e despois a estrada AC 451 en dirección a Pedrouzos, a capital municipal. Ó pasar Pedrouzos, deixando a capela de Santa Minia a nosa dereita, despois duns douscentos metros costa arriba, aparece o indicador da pista que nos leva ó monumento.

O Monte Pindo

Un dos recunchos máxicos de Galicia, onde o mar bica á montaña dando lugar a unha magnífica praia, é o monte Pindo.
A maxia deste lugar remóntase a tempo dos celtas, foi sitio de rituais druídas, sendo os propios celtas, sengundo a lenda, os encargados de dar forma as caprichosas figuras das inmensas moles graníticas que alí hai.
É este por tanto, o olimpo celta de Galicia, como tamén é olimpo dos deuses gregos a cordilleira do Pindo de Grecia. Dise que o nome do monte galego se debe a similitude que garda co homónimo grego.

Pegadas de distintas civilizacións que por alí pasaron foron quedando espalladas por distintas partes do monte. Nalgunhas pedras pódense ver restos de petroglifos.

Innegable é a cuestión de que o lugar acolleu ritos pagáns. Dise que en tempos do Imperio Romano neste monte facíanse ritos de fertilidade, algo que aínda se practica na actualidade, ó igual que na praia da Lanzada.

Deixa constancia da práctica destes ritos pagáns unha inscrición borrosa que se conserva nunha ruina dun castelo e que fala dunha excomuñón.

En tempos un poco máis recentes, o Bispo Sisnando mandou levantar un Castelo nunha das ladeiras do monte para potexer o territorio contra os ataques dos piratas medievais, esta fortaleza foi un dos obxetivos dos ataques irmandiños e hoxe tan só quedan no lugar unha morea de pedras. Distintos historiadores afirman que se poderían contabilizar ata outras tres fortalezas no monte.

Xa en tempos dos nosos avós, durante a Guerra Civil, este monte dou acubillo a fuxidos do bando republicano.

Sobre estas liñas está a imaxe da pena chamada O Guerreiro

O monte acada unha altitude máxima de 627 metros no punto chamado A Moa. Abarca unha extensión de 4629 hectáreas e forma parte da Rede Natura 2000.
Desde o cúmio, as vistas son impresionantes, divísase a comarca de Muros ó completo e a magnífica praia de Carnota, unha das máis extensas de Galicia

A Moa

Praia de Carnota

A REGULACIÓN LEGAL DAS VACACIÓNS

As vacacións son un dereito recoñecido pola nosa Carta Magna no seu artígo 40.2, que reza da seguinte maneira:
2. Ademáis, os poderes públicos fomentarán unha política que garanta a formación e readaptación profesionais, mirarán pola seguridade e hixiene no traballo e garantirán o descanso necesario, mediante a limitación da xornada laboral, as vacacións periódicas retribuidas e a promoción de centros adecuados.

O desenvolvemento deste dereito constitucional levouse a cabo no artigo 38 do Estatuto dos traballadores (Real Decreto Lexislativo 1/1995, de 24 de marzo). Nesta norma establécense uns mínimos anuais que poderán ser mellorados polos traballadores mediante convenio colectivo ou cun pacto individual entre estes e o empresario que se reflictiría no contrato de traballo. En todo caso, este dereito de vacacións é insustituible por compensación económica e terá unha duración mínima de 30 días naturais. Sempre que se respete esta duración mínima, nos convenios colectivos poderán establecerse outros sistemas de cómputo, como un certo número de días hábiles, etc.
Os periodos de disfrute deberán ser establecidos de común acordo entre o traballador e o empresario, esta materia adoita regularse nos convenios colecivos, onde se establece xeralmente o período ou períodos de tempo nos que se dividen as vacacións anuais. En caso de non existir tal regulación e non haber acordo entre traballador e empresario á hora de fixar os períodos de disfrute, será a xurisdición competente a que fixe tal período despois dun procedemento sumario e cuxa resolución resultará irrecurrible.

As vacacións fixaranse en cada empresa, como mínimo, cunha antelación de dous meses.

O período de vacacións, como norma xeral, é irrecuperable en caso de que se produza unha incapacidade neste tempo, salvo que esta incapacidade se deba a embarazo, parto ou lactancia. Tamén se poden establecer nos convenios outras situacións que interrumpen as vacacións, quedando pendentes de disfrute aqueles días nos que o traballador ou traballadora estivera en situación de incapacidade temporal.